نبض زندگی"محمدمهدی

شیرینتر از قند وقتی داداش ایلیا داره بهت یاد میده با دستت فرمون بازی کنی... بیست و سه اردیبهشت شصت و پنج روزگی ...

عزیزکم همیشه و همیشه و همیشه یادت بمونه هوای داداشت رو خیلی داشته باشی بهش احترام بزار و رو حرفش حرف نزن داشتن یه داداش بزرگتر نعمت خیلی بزرگیه... قدرشو بدون بیست و یک اردیبهشت شصت و سه روزگی ...

دوشنبه بیست ارذیبهشت شصت و دو روزگی ...

محمد جونم خدا مهربونی کرد ... تو رو سپرد دست خودم کوچولوی شیرینم دو ماهگیت مبارک حضورت معجزه ی زیبای زندگیمونه هرچقدر خدا رو شکر کنم بازم کمه خدای خوبم شکرت واسه بودن این فرشته ی کوچولو ...

کوچولوی شیرینم یکشنبه نوزدهم اردیبهشت دو ماهه شدی و ما برای واکسن تو رو بردیم درمانگاه باباعلی ساعت نه صبح اومد دنبالمون ... خوشحال بودم که حالا که بابا هست من نباید بیام داخل و موقع واکسن زدن بابا پاهات رو نگه میداره اما چون یه مراجع خانوم داشتن من مجبور شدم ببرمت داخل وای که چقدر فوق العاده ای به محض واکسن زدن یه جیغ کوتاه و همینکه گرفتمت تو بغلم آروم گفتی اونگاااااا عاااشق اونگه گفتنتم اونقدر شیرینی که نمیتونم توصیف کنم فقط و فقط روزی هزار بار خدا رو شکر میکنم واسه بودنت ...

محمد مهدی قشنگم شکر خدا بالاخره شرایطش جور شد تا بریم خونه ی خودمون واسه همین روز شونزدهم اردیبهشت نقل مکان کردیم از خونه ی اول تو... مسلما هیچی از خونه قبلیمون به یاد نخواهی آوورد اون روزها ...جابجایی.. اسباب کشی... اما برای من همشون خاطره ای شیرین بود اینکه پسر کوچولوی خوش قدمم تو اون روزای سخت با آرامش و خنده هاش خستگی رو از تنم به در میکرد...   شونزدهم ارذیبهشت پنجاه و هشت روزگی ...

عزیزکم مادر بزرگم کمی بیماره با وجود بیماریش خیلی خیلی زیاد تو رو دوست داره وقتایی که خونه عزیزشونه بیشتر یا کنارش میخوابی یا تو بغلشی   چهارده اردیبهشت پنجاه و شش روزگی ...

کوچولوی شیرینم بخاطر تغییر مکانمون مدتی دسترسی به اینترنت نداشتم و نتونستم وبلاگت رو بروز نگه دارم اما خیالت راحت تموم خاطرات این مدت رو نگه داشتم... انشاالله این روزها کم کم مینویسمشون  

عزیزکم همینجوریش موقع به دنیا اومدنت کم مو بودی حالا هم که کم کم موهایی که باهاش به دنیا اومدی داره میریزه حسااابی با نمک شدی پسر کوچولوی کچل   سیزده اردیبهشت پنجاه و پنج روزگی ...