عاشقم تو رو...

محمد مهدی جونم

کوچولوی دو ساله ی من

که خیلی بیشتر از دو سال به نظر میای ...

هم بخاطر اینکه ماشاالله بلند قد هستی و قدت فاصله ی زیادی با داداش ایلیا نداره

هم بخاطر رفتار و کارهات

که خیلی هاش خصلت های ذاتی تو و از وقتی بدنیا اومدی اونا رو داری

و خیلی هاش هم به لطف کودک دوم بودن و الگو برداری از داداش ایلیا

پسرک من خیلی مستقل هستی و همه ی کارهات رو خودت انجام میدی

یادم نمیاد از وقتی که قاشق دست گرفتن رو یاد گرفتی

گذاشته باشی من بهت غذا بدم

البته روزایی که خونه ی عزیز هستیم سر سفره کنار بابایی عبدالله

و روزایی که خونه مامانی هستیم کنار بابایی محمد مینشینی

و گاهی اجازه میدی اونا بهت غذا بدن

وقتی میخوام تو انجام کاری بهت کمک کنم شاکی میشی و میگی خودم بلدم...

وقتی تو خیابون هم میریم به سختی راضی میشی دست من رو بگیری

و گاهی ناچار میشم به زور بغلت کنم تا بلایی سرت نیاد

اون موقع اس که چون دوست داری خودت راه بیای

قول میدی که اگه بزارمت زمین دستم رو بگیری!!

خیلی خیلی مودب هستی و من عاشق این رفتارهاتم

امکان نداره جایی باشی شخص جدیدی وارد بشه

و تو نری جلو و همزمان که دستت رو میاری جلو برا دست دادن سلام نکنی

وقتی وارد جمعی میشیم از راه دور و با صدای بلند به همه سلام میکنی

وقتی چیزی به کسی میدی حتما بفرما ( بمما) میگی

وقتی چیزی میخوری تعارف میکنی

وقتی کسی میفته زمین و یا حس میکنی اتفاقی براش افتاده میری کنارش و میپرسی: خوبی؟ (اوبی؟)

تموم کارهای داداش رو تقلید میکنی و لحظه ای به ذهنت خطور نمیکنه اون از تو بزرگتره و برا تو زوده اینکارها

راه رفتن رو لبه ی جدول های بلند

پریدن از بلندی ها

بالا رفتن از جاهایی که بلنرتر از قدت نمونه هایی از ایناس!

وقتی جایی هستیم اصلا نگرانیت رو ندارم

میدونم خیلی خوب از پس خودت بر میای

قاطی بچه ها میشی و خوب با همه کنار میای

واقعا گفتنی ها از تو خیلی خیلی زیاده

همشون خلاصه میشه تو یک جمله

پسرک دو ساله ی من!